Australië en thuiskomst!!!

Hallo iedereen. Inmiddels al bijna 3 weken weer in nl dus ik moest mijn laatste verslag maar eens online zetten.

 Op weg naar Australië dus. De vlucht duurde maar 4 uur. Na een stuiterballen landing toch veilig aangekomen. Nu door de paspoortcheck en daarna op mijn bagage wachten. Die had ik al snel maar toen moest ik nog wachten om door de handbagage en ruimbagage check. Na een half uur was ik dan eindelijk aan de beurt en mocht ik gewoon doorlopen. Snel op het vliegveld nog ff een Australische sim kaart gekocht en toen met de trein naar het centrum. In het hostel aangekomen mijn kamer betaald en lekker gaan slapen. 25 feb heb ik eerst wat door de stad rondgezworven een beetje sfeer te proeven. Om 2 uur kwam ik er achter dat er om 2:30 een free city tour was. Dus om 2:30 ben ik daarmee begonnen. De gids liet ons van alles zien. Bij elk gebouw was er wel een verhaal. Wat mij bij is gebleven is dat het oude ziekenhuis wat nu grotendeels een kantoren bebouw is door dronken mensen is gebouwd omdat dat het betaalmiddel was ven de Australische overheid in die tijd. Onze tour eindigede onder de Harbour Bridge met uitzicht op het Oparahouse. Op de terugweg naar het hostel heb ik een opal kaart (ov-chip kaart in NL) gekocht zodat ik ook met het openbaar vervoer kon. De volgende dag ben wat wezen rondkijken in de winkel centra's die er waren. En nog een  beetje gerelaxt. 

Mijn laatste dag in Sydney heb een tour gedaan in het Oparahouse. Dit was echt geweldig. Veel bijzondere verhalen gehoord. De buitenkant en de binnenkant niet van de zelfde architect komen. Dat de Deense architect die het Oparahouse had bedacht nooit in het echt af heeft gezien. Dat de Italianen die op getreden hadden in het Operahouse niet heel blij waren met het paarse tapijt, omdat dat de kleur van de dood is in hun cultuur. Er niet alleen gezongen en muziek gemaakt word in de zalen, maar dat er ook een bokswedstrijd is geweest. Er in de grote zaal, zitplaatsen achter het podium zijn. De grote zaal voor het merendeel uit hout bestaat wat er echt verbluffend uit ziet. Het orgel in de grote zaal 300 zichtbare pijpen zijn en 1000 verscholen zitten. Als dit orgel gebruikt word 1 dag duurt om alles afgestemd te hebben. Dat het Oparahouse uit 3 gebouwen bestaat. Je tussen de 2 grootste gebouwen ruimte hebt om te lopen, maar dat je daar niet mag komen tenzij je meedoet met de tour. Het daar altijd waait en een soort windtunnel creëert. Wederom het was echt een super leuke rondleiding.

Hierna heb ik besloten om de Harber bridge te lopen om een mooie foto te maken van het Oparahouse. Dit is super goed gelukt al zeg ik het zelf. Wat ik vrij bijzonder vond is dat er 24/7 bewaking is op de brug er om de 200m een bewaker staat. en om de 150m een camera hangt. Dit allemaal om te voorkomen dat er iemand van de brug afspringt. Toen ik eindelijk aan de overkant was ben ik met de trein terug gegaan het centraal station om vandaar even uit te zoeken waar ik over 2 dagen de Greyhoundbus zou nemen naar Port Macquari. maar zover ben ik nooit gekomen. De leden lezen jullie straks. Terug in het hostel heb ik mijn tas ingepakt en klaargemaakt om de volgende dag direct na het ontbijt te kunnen vertrekken.

Next day 28 Feb ben ik om 9 uur uit het hostel vertrokken om  op weg te gaan naar Katoomba. Dit was 2 uur met de trein. Katoomba is het begin punt van alle activiteiten rondom en in de Bleu mountains. De treinreis verliep goed, wel halverwege een halfuur vertraging, maar dat maakte niet uit want ik had een prachtig uitzicht. In Katoomba aangekomen naar mijn hostel gelopen en ingecheckt. Toen kennis gemaakt met mijn kamergenootjes Miki en Take uit Japan. Hierna ben ik naar het informatie centrum gelopen om een kaart te kopen van de omgeving, want de volgende dag ging ik wandelen. In de avond hebben ik gekaart met Take, Miki. Manuel (Duitsland), Rinus (Engeland) en Jacob (Engeland). Dit ging tot diep in de nacht door tot dat we beslopen om er mee te stoppen en te gaan slapen. Uiteindelijk lag ik om 1:45 in bed.

De volgende dag 29 Feb ben ik gaan wandelen met Take, Miki en Marc. We zouden een 6 uur durende wandeltocht doen door Bleu moutains, die ook wel de Grand Canion van Australië genoemd worden. Nou heb ik die alleen maar op filmpjes gezien en kan ik mij daar wel wat bij voorstellen. Aan het begin van onze wandeling hebben we eerst nog even wat foto's gemaakt van het uitkijkpunt. nog even naar de wc want die hebben ze niet in de wildernis daar. En toen begon onze tocht. Eerst met de Giant Starway afdalen naar de vallei en ja die is Giant.992 treden en stijl naar beneden, meer een trap zo stijl als je ze hebt in een molen. Toen we op de bodem waren begonnen we aan het makkelijkere gedeelte. Een beetje op en neer, tussen de bomen door, met af en toe een blik op de rotsen die hoog boven ons uitstaken. Ook werden we gezelschap gehouden door de kleine geelkuif katatoe die schreeuwden alsof ze door gingen en het ging maar daar. Op 3 kwart van onze tocht in de vallei kwamen we nog een wilde pauw tegen. Niet veel later daarna begonnen we aan onze weg terug naar boven, gelukkig was die niet zo stijl en werd die afgewisseld met mooie watervallen. Bij de grootse waterval gingen we eerst wat foto's maken. Het was een heel liefelijke waterval want er was niet heel veel water. Hij was wel heel hoog en breed en zorgde voor veel natte stenen. Toen ik mijn dagrugzak wou pakken die iets verder op stond om mijn lunch tevoorschijn te halen, toen gebeurde het ik gleed uit!!! Boem daar lag/zat ik. Niet hard gevallen, maar ik wou mij uit een reflex opvalgen. met mijn linker arm en toen hoorde ik iets knakken. Kon mijn arm nog gewoon bewegen, deed wel pijn, maar ik dacht er zou wel niks aan de hand zijn. Gewoon verder gegaan met de lunch. Na de lunch kon ik mijn arm niet meer bewegen en had ik veel pijn als ik het bewoog. Dus aan Marc gevraagd of ik zijn riem mocht lenen als een soort mitella zodat ik daar mijn arm in kon rusten. Ja je moet creatief zijn als je in de middle of nower bent. Na onze lunch hebben we dus onze weg vervolgd. Het was immers nu nog 3,5 uur lopen. Dit werd bij ons 4 uur omdat we bij elk uitkijkpunt wel foto's maakten. De wandeling was verder over de kliffen en we hadden dan ook een super mooi uitzicht, dus dat moest vastgelegd worden. Toen we weer terug waren bij het begin punt waren zijn we met de bus terug gegaan naar het dorp. Hier heb ik toch maar besloten om naar het ziekenhuis te gaan. Ik wou eerst niet want ik was bang dat het gebroken zou zijn en mijn trip niet af kon maken. Dus toch maar het ziekenhuis, dit was ook nog een keer 30 min lopen. Dus na die dag had ik mijn beweging ook wel gehad en was ik super moe.

In het ziekenhuis aangekomen mijn aangemeld en toen bleek dat ik geen medische kosten hoefden te betalen, dus dat was al een meevaller. Nadat ik alle formulieren had ingevuld moest ik plaats nemen in de wachtkamer. Deze zat behoorlijk vol al. Dat word een lange nacht dacht ik. Maar na een uur was ik al aan de beurt. Maar schijn bedriegt dit was een dokter die alle patiënten eerst zag en een eerst beoordeling gaf. Hij stuurde me door voor een foto. Dit was echt een nachtmerrie, want ik moest mijn arm strekken en dat deed zo pijn dat de tranen over mijn wangen stroomde en ik mij moest inhouden om niet het hele ziekenhuis bij elkaar te schreeuwen. Nadat de foto gemaakt was terug wachten in de wachtkamer. Hier was het nog eens 3,5 uur wachten tot dat de dokter mij kwam ophalen. Zij onderzocht mij nog een keer en ging toen de foto's bekijken. Na een half uur kwam ze terug en vroeg wat ik op de planning had staan. Nou ik uitgelegd dat ik een druk schema had met boot en water activiteiten. Toen zij ze dat het gebroken was en dat ik in het gips zou moeten. Toen zij mijn hoofd Shit!!! Ik ga naar huis.

Nadat het gegipst was met de taxi terug gegaan naar het hostel en daar zaten Marc, Miki en Take nog op mij te wachten. Het was inmiddels 11 uur geweest. Ze vonden het allemaal super vervelend voor mij en waren super lief. Direct maar met de reisverzekering gebeld en alles geregeld. Het was medisch niet noodzakelijk dat ik met een directe vlucht naar huis zou komen dus moest ik dat via Kilroy nog zelf regelen. De eigenaar van het hostel was ook super aardig en gaf mij een gratis overnachting en kwam iedere dag ff vragen hoe het ging en of ik iets nodig had. Mijn vlucht zou nu op zaterdag 5 mrt terug vliegen. Dus op 5 mrt eerst met de trein naar Sydney terug. Van Sydney station 10 min lopen met een grote rugzak en een kleine rugzak naar het hostel. Daar achter komen dat ik niet meer met de airport transport mee kon dus ik moest een taxi regelen. Eerst nog even naar het Greyhound office om mijn buspas af te zeggen. Wat nog een heel gedoe bleek en niet geregeld kon worden. Toen maar terug naar het hostel en met de taxi naar het vliegveld. Hier was ik veel te vroeg en moest ik nog 3 en een half uur wachten met al mijn bagage. Grote rugzak, kleine koffer, 2x handbagage en een belachelijke grote röntgenfoto die ik niet mocht vouwen. Nou ik ging dus eerst maar nog even een gewone maaltijd eten voordat ik weer 2 dagen vliegtuig voedsel zou eten. Toen we eindelijk konden inchecken was ik sky priority dus mocht ik als eerste inchecken (dat is dan wel weer een voordeel). Maar dat duurde wel lang want ik moest dit formulier invullen en nog een en nog een en voor de zoveelste keer uitleggen wat er was gebeurd. Na 45min was het dan eindelijk goedgekeurd en stond het in het systeem ook voor de andere vluchten. Bij de gate nog ff gebeld met mam dat alles goed was gegaan en toen mocht ik ook al heel snel het vliegtuig in want ik was sky priority en dan mag je eerst.

Eenmaal in het vliegtuig besefte ik pas dat ik dan ook echt ging vertrekken en dat ik een kort maar krachtige tijd in Australia achter mij zou laten. Terug ga ik zeker, niet om alleen mijn geplande reis over te doen maar ook om meer van het land te zien dan alleen de oostkant. In Taipei aangekomen een hotel kamer geboekt, ontbeten en daarna van 9 uur in de ochtend tot 6 uur in de avond als een roos geslapen. Nou was dat ook niet zo moeilijk in een kingsize bed met een super zacht matras en veel pijnstillers. Om 6 uur alles weer in mijn handbagage gepropt en uitgecheckt. Toen weer naar het vliegveld voor mijn laatste 2 vluchten naar Bangkok. Hier weer door de handbagage check en toen naar een overvolle gate waar geen zitplaats meer vrij was. Je hebt ook echt het gevoel dat je door iedereen aangekeken word. Gelukkig stond er een aardig jonge man op die zijn plek afstond voor mij zodat ik kon gaan zitten. Na een half uur mocht ik ook weer het vliegtuig in en was het personeel super vriendelijk en hielpen mij super goed. De vlucht verliep goed en heb bijna alleen maar geslapen. We landden mooi op tijd en ik was ook snel het vliegtuig uit en de douane door. Hier werd alleen mijn paspoort gecheckt en mocht ik zo doorlopen naar mijn bagage claim. Mijn telefoon ook maar aangezet en toen kwam ik er achter dat pap en mam nog in de file stonden, maar Mathijs en Kyra al stonden te wachten. Na een half uur kwam mijn bagage eraan. Alles op de bagage kar geladen en toen door naar de aankomsthal. Hier zag ik Mathijs al direct staan en vloog hem in de armen, daarna was Kyra aan de beurt. en toen na 5 min zag Mathijs, papa en mama aankomen en rende ik ook mama en papa in de armen. Eindelijk weer thuis na een moeilijke laatste week in Australia. Nog ff een Starbucks koffie gedronken en toen op naar Zwolle om schone kleren aan te trekken en Rachel een dikke knuffel te geven die naar stage moest.

Hierna moest ik nog naar de gemeente om mij opnieuw te laten inschrijven en daarna door naar het ziekenhuis om mijn arm opnieuw te laten boordelen. De dokter hier zij dat het uiteindelijk wel meeviel en dat het er goed uitzag. Gips eraf gehaald en ook geen nieuw gips gekregen. Het moet herstellen met rust, maar wel bewegen en niet belasten. Gelukkig maar want de dokter in Australia had een heel ander verhaal.

De eerste paar dagen waren wel heel erg wennen. Want het was wel weer fijn om thuis te zijn, maar het was ook wel weer normaal en ik zou het liefste weer op avontuur willen.

Dat weekend hadden we al een feestje van Stian en Thijn die het super leuk vonden om mij weer te zien, maar het ook wel heel raar vonden. Ook was ik blijk om Bart en Merienke weer te zien en heb ik al wat verhalen verteld, Op 23mrt mijn verjaardag gevierd met de familie, vrienden, buren en Koert. Super gezellig en a.s zondag nog met Oom Frenk, Tante Mariette, Siebe en Larissa en BMST.

Nou dat was het dan, mijn alle laatste verhaal van een geweldig avontuur. Ik zal dit nooit vergeten en ben super blij dat ik het gedaan heb. Ik heb super leuke en aardige mensen leren kennen. Heb genoten van de prachtige natuur. En van alle leuke reacties van de mensen die mij gevolgd hebben via de reis blog en facebook.

Als ik weer eens op avontuur gaan dan houd ik jullie weer op de hoogte met alle prachtige verhalen.