Met Stray over het zuider eiland!!! Deel 2 AbelTasman NP

Het vorige verhaal leek misschien een beetje niet af maar dat komt door dat ik de trip graag in hoofdstukken wil hebben voor mijn boek. Zo hier het vervolg. Dus op weg naar Abel Tasman NP. Weer was dit een super mooie tocht door de heuvels en de langs de kust. Toen we in het laatste dorp kwamen waar nog een supermarkt was hebben we boodschappen gedaan.  Al vast voor mij  tocht in Abeltasman NP. Voor 3 avonden een maaltijd droogvoer waar je alleen water bij hoeft te voegen, dit was verassend lekker. Ontbijt, muslierepen, bananen abrikozen en noten. Hierna nog een uurtje rijden naar Marahu. Aangekomen in de baai hadden we een super mooi uitzicht op het park en de eilanden die voor de kust lagen. Het was ook prachtig weer, stalende zon, bleu sky. We reden naar het hostel waar we zouden verblijven. Hier werden we super ontvangen door de eigenaren. Na het inchecken instaleren en ff bijkomen van de rit. Om 6 uur moesten we allemaal bij de keuken verzamelen om voor het eten te zorgen. BBQ stond op het menu. We hadden uiteraard vlees, salade en mash (NZ aardappel puree). Verder was het een super avond. Next day ging ik voor het eerst Peddelboarding doen. Voor de mensen die niet weten wat het is hier de uitleg. Peddelboarding is dat je op een surfplank met een peddel je weg maakt over het water. Dit is de snelst groeiende watersport over de wereld. Het was super leuk om te doen. We begonnen op rustig water waar het super goed ging. Hierna zijn we naar de zee gegaan waar het veel moeilijker was om op je board te blijven staan met al die golven. Ik viel er dan ook heel vaak af. Maar de kunst is om niet op te geven en door te gaan dan leer je het het snelst. Het was super leuk om te doen. toen we weer terug waren in het hostel heb ik mijn hele tas leeggehaald om daarna weer opnieuw in te pakken voor mijn 4 daagse trip in het Abel Tasman NP. De kunst is om hem zo ligt mogelijk te maken. Ik moet zeggen dat dat aardig goed gelukt was. De overgebleven spullen kon ik gelukkig in het hostel achterlaten. Hierna gingen we met een super gezellig groep en de Stray driver (Weeman) bij een lokale burgercaravan ons avond eten benuttigen. Ik zie de vraagtekens al burgercaravan, simpelweg een caravan omgebouwd tot een keuken waar ze super lekkere en organic burgers maken, nee niet een burger zoals bij de MC, echt een super burger rijk belegt. Als je met Stray reist krijg je al die tips van de driver waar de best kroegen zitten of beste eettentjes. Toen we onze burger allemaal hadden, kregen we nog een opdracht van de Weeman wat altijd word gedaan bij deze plek. De opdracht was om je Burger helemaal op te eten, logies natuurlijk, maar nu komt het je mag je mond niet afvegen met servet of hand tot dat de laatste kruimel op is. Nou dit leverde geweldige en lachwekkende beelden op. Probeer het maar eens. Toen we terug liepen naar het hostel, wat net buiten het dorpje lag, hebben we merendeel naar boven gekeken. Dan vraag je je af waarom? Nou het was super helder geen wolk aan de lucht te bekennen en het was donker, heel erg donker vergeleken met Nl. Hier in NZ hebben ze namelijk geen last van lichtvervuiling zoals in NL. Hierdoor kun je in een heldere nacht de Melkweg of Milky Way zoals ze het hier zeggen heel, maar dan ook heel goed zien. De eerste keer dat ik dit zag in NZ was in Hastings en ik kon mijn ogen niet geloven, ik had dan toen ook tranen in mijn ogen. Terug in het hostel lekker op tijd naar bed want de volgende dag stond de eerste dag van mijn 4 daagse trip door het Abel Tasman NP op het programma. Dus op tijd opstaan 7:30 am om precies te zijn. Laatste dingetjes inpakken, de in de storage room opbergen, de mensen van de stray bus goodbye zeggen en de water taxi bestellen. Om 9 uur was ik dan helemaal klaar om te vertrekken. Dit hostel was ideaal gelegen pal naast het park. Het was 5 min lopen naar waar de track begon. Nog een waarschuwing aan het begin, er mocht geen open vuur gemaakt worden vanwege de droogte. Nou daar loop je dan om 9 am. Nog geen kip te bekennen. Dat kan ook helemaal niet, want er is geen boerderij te bekennen. Het eerste stuk is vooral over stijgers omdat dat een vrij moerassige gebied is. Daarna kom je in het bos met een super goed pad  en bordjes waar je naartoe moet wat ik niet verwacht had van een NP park. Soms waren er uitkijk punten die uitzicht hadden op Marahu en de baai. Voor de rest is het net alsof je in een sprookje loopt.  De bomen zijn op veel plekken naar elkaar toe gegroeid zodat het net een tunnel lijkt.  Dit bevalt mij wel. Lekker in de natuur zonder telefoon, WIFI (dit is niet helemaal waar, in de hutten heb je soms even bereik) en verkeer.  Voor de rest het enige wat je hoort zijn je eigen voetstappen en ademhaling, vrolijk fluitende vogels de golven die breken op het strand  en af en toe een beekje, die vaak ook droog stonden. Na een uurtje hoorde ik stemmen.  Een koppel die aan het laatste stuk bezig waren. Zij waren aan de andere kant begonnen.  Hierna kwam ik nog meer mensen tegen.  Het eerste stuk is net drukste omdat die  vaak gelopen word als dagtocht (afzetten door water taxi en terug lopen of heen lopen en terug met de water taxi).  Om 12 uur vond ik het wel lunchtijd. Dit heb ik gedaan op een super mooi strand met super mooi uitzicht op een eiland. Eerst met een aardige kiwi vrouw gespoken die zowaar een beetje Nederlands kon. Haar opa kwam uit nl. Zij was een zeer fanatiek wandelaar. Ze was aan het trainen om van bark bay terug te lopen naar Marahu. Normaal staat daar 2 dagen voor. Op zich is het te doen 25 km, maar op en neer. Voor een ongetraind iemand een heleopgave. Na de lunch kwam ik 2 Franse dames tegen die  van Marahu naar de eerste hut en weer terug Iepen in 1 dag. Na 4,5 uur lo9en begon ik al aardig moe te worden.  Ik kwam de Franse dames weer tegen dieinmiddels al weer op de terugweg waren. Natuurlijk even gevraagd of het nog ver was. Antwoord : nee nog 20 min. Dat gaf mij moed om weer even aan te zetten. En dat had ik ook wel nodig ook, want het leek wel de Kilimanjaro waar ik aan begonnen was. In open veld met de brandende zon. Maar gelukkig moet je ook altijd weer naar beneden. Dit was makkelijker gezegd dan gedaan, omdat het zo stijl en droog was kon je makkelijk uitglijden.  Eenmaal veilig beneden zag ik weer een bordje van de DOC ( Departement Of Conversation). Nog 5 min over het strand en ik was er. JIPPIE. Het eerste wat je doet is die rugzak af en je schoenen uit. Wat te eten en drinken pakken en op het strand neerploffen. Wat een gote vergissing was want ik werd aangevallen door die o zo lieve SANDFLIES!!!!! Snel terug naar de rugzak om insecten spul uit de tas te toveren.  Nu bleven ze wel weg. Voor de rest heb ik nog gelezen en lekker ven het zonnetje genoten. Na ongeveer 2 uur kwam er een bekende het terrein oplopen. Ik had haar in Christchurts ontmoet. Samen met nog een Nederlands koppel hebben we een super leuke kaartavond gehad. Op tijd gaan slapen om de volgende dag om 8 uur weer op weg te gaan naar de volgende hut. Ik moest hier een hightide track nemen omdat de baai helemaal vol stond met water. Dit was ook niet erg want dan kom je lang Cleotrapa´s pool. Een super mooi plekje om even uit te rusten. Het heeft een natuurlijke glijbaan en een pool van 4 bij 8 ofzo. Het water is alleen niet verwarm, maar dat was niet erg want dan kon je lekker wakker worden in de vroege ochtend. Snel een duik genomen en daarna snel weer in de kleren en opweg naar mijn volgende rustplek waar ik ook mijn lunch heb gehad. De tocht is zo geweldig mooi. Na elke bocht is het weer anders. Super mooie doorkijkjes hier en daar. Dit stuk van Cleopotrapa´s pool naar Torrent bay was nog wel redelijk te doen een beetje om een neer maar niet zo erg als gisteren. Torrent bay is eigenlijk een klein dorpje met vooral vakantie huisjes. Toen ik mijn lunch aan het klaarmaken was moest ik die met mijn eigen leven bewaken want binnen de kortste keren zaten er meer dan 10 hongerige zeemeeuwen om mij heen. GHHHHH. Volgends mij waren ze gewoon uit op een simpel maaltje. Nou niet bij mij dus. Nadat ik alles weer ingepakt had (al je afval moet je ook mee schouwen omdat er geen maar dan ook geen prullenbakken zijn. Dit doen zo om te voorkomen dat de ratten wat daar al een plaag is tegen te gaan. Maar goed weer met nieuwe energie ging  ik er weer tegenaan. Het begon eerst met een klim waar je u tegen zegt. Zo blij dat ik na 2,5 uur zwoegen, doorweekte te zijn van het zweet boven aan kwam met een geweldig uitzicht op Torrentbay en de super mooie blauwe Tasman sea. Vanaf dit punt was het eigenlijk nog maar naar beneden soms weer een beetje klimmen maar het meeste was dalen. Hier moet je wel je gedachten er bij houden want op sommige plekken van het glad van de droogte. Ik was zo blij dat ik bij een bord kwam met nog 5 min naar Bark Bay Hut (dit leek overigens 20 min te duren). Aangekomen in de hut direct een matras neergelegd en eerst maar ff een uurtje of 2 geslapen, Om daarna zo stijf als een hark wakker te worden van de Parkwachter om mijn reservering te zien voor de hut. Allemaal goed gekeurd. Tijd om kennis te maken met de andere huisgenoten voor die avond. Weer een heerlijke avondje met kaarspelletjes gehad tot dat we niks meer zagen. Er is wel led licht maar dat is niet genoeg om iets mee te kunnen lezen. Het zijn gewoon standaard blokhutten zonder electriciteit, gas, dan wel stromend water in de hut maar niet om te drinken. Hiervoor moest je buiten de hut zijn, geen verwarming (wat we ook niet echt nodig hadden met de zomerse temperaturen). De bedden zijn van hout met een super dun matras waardoor het net lijkt of je gewoon op de grond slaapt. Super Basic dus, maar dat maakt helemaal niet uit. Dat geeft ook wel een hele leuke sfeer. Nadat we dus niks meer konden zien met kaarten, heb ik mijn tanden gepoetst en een koude douche van 30 sec genomen om daarna met 2 paracetamol en de benen gemasseerd had met arnika zalf lekker in mijn slaapzak te kruipen om binnen 10 sec in een diepe slaap te vallen. Volgende ochtend om 7 uur wakker geworden van het licht. Lekker op het gemakje ontbijten en spulletjes weer inpakken. Vandaag had ik gezelschap van een American girl Zoië. We gingen om 8:30 op weg. We besloten om de normale route die om de baai heen gaat achter ons te laten en de baai over te steken wat ook kon (scheelde 3km). Alles verliep goed tot dat we aan het einde op het laatste beetje water van de rivier die in de baai eindigede stuitte. Dan kun je 2 dingen doen terug lopen en alsnog om de baai lopen of schoenen uit broek opstropen en door het water lopen. Nou jullie raden wel wat het is geworden he. Inderdaad schoenen uit en aan de tas vastgemaakt, broek op stropen en gaan met die banaan. Het water was overigens koud, heel koud en de grond was grijze vieze blubber. Nou dat was al weer een avontuur op zich. Daarna begonnen we dan echt aan het lastigste gedeelte van de track. Heel veel stijgen en weinig dalen. Gelukkig hadden we elkaar en onder het kletsen schoten we aardig op. Toen we op het hoogste punt dan de dag kwamen hebben we geluncht. Hierna was het best nog wel een stuk lopen van wat we op de kaart konden zien. Wat wij ook op de kaart zagen was een shortcut. Wellis waar was het bord weggehaald, maar wij lieten ons er daar niet van weerhouden de avonturies die we zijn. En we hebben er nog goed aan gedaan ook. Het was een soort natuurlijke trap zodat we vrij gemakkelijk en snel naar zeeniveau konden afdalen. Eenmaal beneden aangekomen kwamen we in een zelfvoorzienend dorp terecht met vliegveld en Hotel. Nou dat is wel het laatste wat je verwacht in de middle of no were. Maar ja toen kwamen we weer voor een verassing te staan. Om bij de hut te komen moesten we weer water oversteken, nu met scherpe schelpen en stenen op de grond. Weer de schoenen uit en gelukkig zijn we zonder verwondingen aan de overkant gekomen. We dachten de hut al te zien liggen. Helaas was dit niet het geval en moesten we nog 30 min zwoegen door het zachte zand. Eindelijk waren we dan aangekomen. Tassen gedumpt, Ik heb even geholpen met de tent opzetten van andere reizigers en toen moest het mooiste nog komen. In het dorpje Awaroa genaamd was dus een Hotel met een bar en restaurant. Nou wij wisten het wel hoor. Ook al waren we super moe Zoië en ik lieten we ons er daar niet van weerhouden en zijn weer in onze wandelschoenen gesprongen om weer 20 min terug te lopen. Onderweg nog een schelp zo groot als mijn vuist gevonden. Bij de bar aangekomen zijn we met een Apple cider die we wel verdient hadden bij de openhaard gaan zitten. Om 6 uur zou de keuken open gaan en konden we ook wat eten bestellen. Een heerlijke salade met franse frietjes en brownie als toetje. Daar waren we wel aan toe na 3 dagen droogvoer. Hierna weer terug naar de hut om lekker te gaan slapen. Volgende ochtend eerst afscheid genomen van Zoië die ging door tot het einde. Daarna de rugzak weer op de rug met vooral afval van de andere reizigers, dan hoefden zij daar niet mee te zeulen. Het was belangrijk dat ik voordat het water de baai inkwam. Met hoog water is het namelijk niet mogelijk om die over te steken en moet je 2 uur omlopen. Gelukkig was ik mooi op tijd en kon ik zonder natte voeten te halen de overkant bereiken. Hier een mooi plekje opgezocht om te ontbijten en van het zonnetje te genieten. De watertaxi zou mij om 12 uur van Awaroa ophalen. Bij de bar nog even een kopje thee gedronken om daarna naar het strand te gaan om te wachten op de watertaxi. Die kwam al na 10 min. In de boot lekker genieten van Abaltasman maar dan vanaf het water. De boot ging met topsnelheid over het water dit was gaaf. De taxi driver had nog wat meer opdrachten gekregen dan alleen mij ophalen. Eerst hebben we een koppel afgezet die een dagtocht gingen maken. Daarna wat kano opgehaalt en wat mensen bij een andere baai afgezet. Al met al waren we pas om 3 uur terug in Marahu en dan moet het leukste nog komen. Hoe denk je dat we voet aan wal zetten gewoon vanaf het water uit de boot stappen aan wal of met boot en al op een trailer gezet worden en dan met een trekker ervoor naar het kantoor. Nou het 2de dus. Dit was wel zo geniaal. De boot word gewoon met passagiers nog in de boot uit het water gehaald en dan afgezet waar je naartoe moest. Terug in het hostel spullen weer gepakt de was gedaan. Ik kon weer in een heerlijk bed slapen en ben dan ook vroeg naar bed gegaan. Ik zou de volgende dag nog een activiteit doen maar dat ging niet door omdat ik de enige was. Dat kwam ook maar goed uit want ik had mijn rust wel nodig. Na een relaxed dagje was de tijd aangebroken om Abeltasman NP achter mij te laten en weer verder te trekken met Stray langs de Westkust, maar dit lezen jullie in een volgend verhaal.